| Γεωργία
Λαδογιάννη |
| Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων |
|
| Η
αρχαία
μυθολογία στο
νεοελληνικό
δράμα. Άγγελου
Σικελιανού, Σιβύλλα. |
| Η
αρχαία
ελληνική
γραμματεία
ανιχνεύεται
σε όλη την
έκταση και τα
είδη της
νεοελληνικής
λογοτεχνίας.
Στη
δραματουργία
είναι
περισσότερο
φανερή από την
υπόλοιπη
λογοτεχνίας,
γιατί, εδώ,
υπήρξε μεγάλη
η επίδραση του
νεοκλασικισμού.
Αλλά σε
περιόδους
μεταγενέστερες,
κατά τον 20ό
αιώνα,
ποικίλες
μορφές της
αρχαίας
παράδοσης
περνούν στο
δράμα. |
| Η
τραγωδία Σίβυλλα
γράφτηκε το 1940,
τις παραμονές
του Β' Παγκοσμίου
Πολέμου. Το
υλικό που
χρησιμοποιεί
ο Σικελιανός
τον αντλεί από
αρχαίες
μυθολογικές
και ιστορικές
πηγές (ελληνικές
και λατινικές). |
| Η
επιλογή του
μύθου της
Σίβυλλας
υποδεικνύει
την πληρότητα
της
γυναικείας
αισθαντικότητας,
στην
εξωχρονική
και την
εξωσεξουαλική
της διάσταση,
όπως τη
γνωρίζει ο
μύθος που την
συνδέει με την
υπέρτατη
τέχνη της
μαντοσύνης·
την τέχνη που
αποκαλύπτει
όχι τη
συμβατική,
λογικά
κατοχυρωμένη
αλήθεια, αλλά
την ολόκληρη,
συνκερασμένη
με τον Διόνυσο
και τον
Απόλλωνα ή, με
άλλα λόγια,
την "λελογισμένη
Μη-λογική",
αποκακαλυπτική
χρησμοδοτική
αλήθεια. |
| Επίσης
και η δομή της
"τραγωδίας"
ακολουθεί το
αρχαίο
πρότυπο. |
| Οργανώνεται
σε έξι μέρη
που
αντιστοιχούν
στη
μορφολογία
του αρχαίου
δράματος. |
|
Συγκεκριμένα,
έχουμε τρία
κύρια
επεισόδια, δύο,
ενδιάμεσα,
στάσιμα και,
στο τέλος, την
έξοδο. |
| Με
το έργο του
Σικελιανού
έχουμε μία
χαρακτηριστική
χρήση του
αρχαίου
παραδείγματος
από την
νεοελληνική
τέχνη, σε
στιγμές
μεγάλης
ιστορικής
κρίσης. |
|
|
|